Pierwszy ratusz wzniesiono w wieku XIV, a w 1424 r. przebudowano go. Jednakże ta budowla nie dochowała się do naszych czasów. Obecny ratusz wzniesiono w roku 1642. Gruntownie go przebudowano po pożarze w roku 1769. Z tego okresu pochodzą jego cechy stylowe. Jest to klasycystyczna budowla kryta czterospadowym dachem z powiekami. Pośrodku kalenicy znajduje się wieloboczna sygnaturka z ażurowym hełmem z przełomu XVIII i XIX stulecia. Liczne przebudowy sprawiły, że wnętrza siedziby miejskich władz nie mają wyrazistych cech stylowych.

Pierwsza wzmianka o zamku pochodzi z 1317 r. i zapewne wówczas wzniesiono murowany budynek zamku starego założony na planie czworoboku z bramą wjazdową od południa. Posiadał on wieżę warowną i budynek mieszkalny. Jego pierwszej przebudowy dokonał w 1422 r. Otto Zedlitz. Wówczas otoczona już fosą budowla zyskała dodatkowe umocnienia i nową czworoboczną wysoką wieżę. Grubość murów w jej partii dolnej wynosi 2,1 m, w górnych do 1 m (wysokość wieży wynosiła 31,5 m). W dolnej partii znajdował się loch więzienny, a na wysokości 13,5 m była izdebka, która miała być z pewnością ostatnim schronieniem dla właściciela w wypadku zdobycia zamku. W 1568 r. posiadaczem zamku jest Fabian von Schönaich, który przebudowuje obronny zamek w obszerny pałac. Całą budowlę otynkowano i wykonano graffiti. Wówczas też powstaje część nowa zamku. Następnej rozbudowy podjął się książę legnicki Jerzy Rudolf, który w latach 1613–1637 wzbogacił zamek nowy o wielkie sale. Niestety, z owych czasów nie zachowały się żadne czytelne ślady. Zamek nowy i jego otoczenie również ulegały wielu przebudowom. W XIX wieku do południowo-wschodniego naroża (renesansowy budynek mieszkalny) dobudowano parterowy, prostokątny pawilon. Pełnił on rolę ogrodu zimowego, posiadał bowiem wysoką podmurówkę przerzuconą przez suchą fosę. Główne wejście do ogrodu prowadziło z zamku (z południowego budynku mieszkalnego) przez dwa gotyckie otwory drzwiowe i szerokie schody. Budynek bramny zamku wieńczył prawdopodobnie dwuspadowy dach ze zdobiącą go attyką.

Prawdopodobnie był wzniesiony w XV w. i wielokrotnie przebudowywany. Do dziś nie dochowało się z tej budowli prawie nic (poza niewielkimi fragmentami wieży, na której ścianach znajdują się epitafia rodziny Zedlitzów z lat 1527–1597) z tego okresu. Wzniesiony w XIX wieku (w 1847 r.) nowy kościół nie stanowi większej wartości zabytkowej. Natomiast jego wyposażenie zasługuje na uwagę. Barokowy ołtarz główny Anioła Stróża z przełomu XVII i XVIII w. W punkcie centralnym umieszczono walkę Archanioła Michała z Lucyferem. Atrakcyjnie prezentuje się również barokowy drewniany prospekt organowy, dekorowany motywami roślinnymi i figuralnymi. W centralnej części umieszczono organów postać Chrystusa Zmartwychwstałego w otoczeniu Mojżesza i św. Jana Ewangelisty, natomiast po bokach dwóch papieży, kardynała i trzech biskupów. Zabytkowy charakter ma także drewniana ambona z XVII w. oraz spiżowy dzwon na kościelnej wieży (1575 r.). Przed kościołem znajdują się dwie barokowe figury z piaskowca: Madonna z Dzieciątkiem i św. Jan Nepomucen.

Zwany również „zamkowym”. Po raz pierwszy kościół wymieniają źródła z 1217 r. W 1426 r. został przebudowany i zastąpiony murowanym. Przebudowywano go jeszcze dwukrotnie: ok. 1737 r. i na początku XX wieku. Wewnątrz kościoła dochowały się: kamienna chrzcielnica oraz cenne epitafia (19), płyty nagrobne i nagrobki, powstałe w XVI w. i niemal bez reszty związane z władającym wówczas Prochowicami rodem Zedlitzów. Najokazalsze są nagrobki architektoniczne: Christiny Oppersdorffin oraz Ottona von Czedlicza i jego żony Elżbiety. Atrakcją kościoła jest także epitafium Hansa Schwenckfelda, na którym umieszczono kartusz herbowy, wskazujący na jego powiązanie z Casparem Schwenckfeldem, założycielem i głównym ideologiem sekty schwenckfeldystów.

Zbudowano ją w 1588 r. Elewacja frontowa jest zwieńczona ozdobnym szczytem architektonicznym ujętym w pasy ślimacznic, z kamiennym popiersiem nad górnym gzymsem. W wyższych partiach zachowały się renesansowe, kamienne opaski okien. Trakt podcieniowy kamieniczki został zamurowany w XIX wieku. Część pomieszczeń parteru jest zwieńczona kolebką z lunetami.