Mieście w środkowej części województwa dolnośląskiego, liczącym ok. 3,7 tys. mieszkańców oraz leżącym na Nizinie Śląskiej nad rzeką Kaczawą, 4 km powyżej jej ujścia do Odry i 17 km na północ od Legnicy. Najwyższy punkt usytuowany jest na wysokości 126,5m n.p.m. w północno-zachodniej części miasta, w miejscu zwanym „Łysą Górą”. Miasto zostało założone w XII wieku, na dogodnym do obrony terenie, na rozwidleniu średniowiecznych traktów komunikacyjnych, prowadzących z Wrocławia na Łużyce (do Budziszyna) i z Wrocławia na Wielkopolskę (do Głogowa). W 1280 r. osada otrzymała prawa miejskie, potwierdzone w 1293 r. przez księcia Bolka I Świdnickiego. W wieku XII właścicielem osady był palatyn legnicki Iko, wierny towarzysz księcia Bolesława Rogatki. Po śmierci Ika właścicielem Prochowic zastaje jego syn Miron, kasztelan na zamku wrocławskim, który przekazuje je synowi Stefanowi, dworzaninowi książąt legnickich. W 1383 roku rycerz Piotr z Prochowic, prawnuk Ika, odstępuje zamek i miasto księciu legnickiemu Ruprechtowi. W kolejnych wiekach miasto wielokrotnie zmienia właścicieli, chociaż należy tu wspomnieć o dwóch rodach, które najdłużej posiadały Prochowice. Kiedy książę legnicki sprzedał miasto Zedlitzom, ci po kilkuset latach odsprzedali je Oppersdorffom. Należy też wspomnieć o tym, że pod koniec XVI i w XVII wieku w prochowicki zamek zamieszkują książęta legniccy: Fryderyk, Jerzy, Rudolf, a także ostatni Piast legnicki, zmarły w 1675 r., Jerzy Wilhelm. Od 1329 r. miasto dzieli los całego Śląska. Najpierw przechodzi pod lenno Królestwa Czech, od 1526 r. pod panowanie Habsburgów, a w 1742 r. zaś zostaje włączone do Prus. Dopiero w 1945 r. ponownie zostaje włączone w granice Polski. Obecnie jest własnością prywatną.